خروج از ناحیه بدون روند

شما هم می توانید در مورد روش های پیشگیری و جواب سوالاتتان از تخصص خانم دکتر منیژه جوانمرد خوشدل بهره مند شوید. جهت دریافت مشاوره تخصصی و رزرو نوبت با شماره 77714405-021 و 09213343021 تماس بگیرید.

ناگفته های از زایمان طبیعی

اکثریت زنان از انجام زایمان طبیعی ترس دارند و زمانی که به آن فکر می کردند مضطرب می شوند. اما آیا به زایمان و مراحل آن فکر کرده اید؟ آیا می دانید کدام روش برای زایمان مناسب تر خواهد بود؟ برای آشنایی با مراحل زایمان و نکات در این خصوص با ما همراه باشید.

1. 1 نشانه های زایمان طبیعی
   1. 1.1 مراحل زایمان طبیعی
   1. 4.1 استحمام پس از زایمان طبیعی

   زایمان یک فرآیند طبیعی است که این فرآیند در تمامی مادران باردار به یک صورت نخواهد بود و عوامل بسیاری در نحوه انجام زایمان موثر خواهد بود.

   نشانه های زایمان طبیعی

   لحظه تولد نوزاد، زمانی است که دقیق قابل تشخیص نیست. به طور معمول آن زمانی که متخصص زنان و زایمان به فرد اعلام می نماید تقریبی است. لازم به ذکر است، درد زایمان حدود سه هفته قبل یا دو هفته پس از زمان مشخص شده شروع می شود که این یک امر طبیعی خواهد بود.

   پایین آمدن برآمدگی شکم

   ، زمانی که این اتفاق می افتد معمولا به دلیل اینکه فشار کمتری به ریه های مادر وارد می شود، تنفس برای مادر آسان تر خواهد شد. ولی این اتفاق باعث می شود تا فشار بیشتری به مثانه مادر وارد می شود.

   انقباضات رحمی

   انقباضات رحمی به صورت نامنظم در زمان نزدیک زایمان یک امر طبیعی است اما در فواصل نزدیک زایمان این نوع انقباضات در مدت زمان کوتاه و منظم ایجاد می شود.

   پارگی کیسه آب
   پاره شده کیسه آب یکی از نشانه های زایمان است با پاره شدن کیسه آب ترشحات و مایعاتی از ناحیه تناسلی خارج می شود. معمولا این اتفاق قبل از شروع در زایمان یا حدود یک روز قبل از زمان زایمان اتفاق می افتد.

   خروج ترشحات از رحم
   گاهی اوقات ممکن است چند روز قبل از بارداری دهانه رحم باز شود و ترشحات صورتی رنگ آغشته به خون از رحم خارج شود.

   مراحل زایمان طبیعی

   زایمان طبیعی طی سه مرحله انجام می شود، که عبارت است از :

   در مرحله ابتدایی زایمان باز شدن دهانه رحم مورد بررسی قرار می گیرد. معمولا با نزدیک شدن زمان زایمان سرعت باز شدن دهانه رحم افزایش می یابد و در مواردی با هر بار باز شدن احساس درد در ناحیه کمر و شکم و احساس فشار در ناحیه مقعد طبیعی خواهد بود. در نهایت دهانه رحم حدود ده سانتی متر باز خواهد شد که در این مرحله به اصطلاح مادر باید زور بزند.

   در مرحله دوم زایمان باز شدن کامل دهانه رحم اتفاق می افتد که با خروج جنین زایمان به اتمام می رسد. در این مرحله مادر نقش بسزایی دارد و به طور معمول متخصص زنان از مادر می خواهد که زور بزند و زور شدن و انقباضات رحمی سبب می شود تا جنین خارج شود .

   در مرحله سوم زایمان که مرحله انتهایی است و نوزاد در این مرحله به دنیا می آید. در مرحله انتهایی زمانی که نوزاد از رحم خارج می شود جفت از دیواره رحم جدا شده و از رحم خارج می شود.

   شایان ذکر است، مدت زمان هر مرحله از زایمان برای هر فرد متفاوت است مدت زمان شروع درد در بارداری اول بیشتر خواهد بود در صورتی که در زایمان های بعدی این زمان کاهش خواهد یافت.

   مزیت های زایمان طبیعی

   مهمترین فایده زایمان طبیعی این است که پس از زایمان مادر می تواند نوزاد را در آغوش گیرد و راحت تر به نوزاد شیر دهد.

   مدت زمان بستری شدن مادر در بیمارستان پس از زایمان به نسبت زایمان سزارین کوتاه تر خواهد بود.

   حجم خونی که مادر در زایمان طبیعی از دست می دهد کمتر خواهد بود.

   در زایمان طبیعی ریسک های بیهوشی وجود نخواهد داشت.

   از نظر مالی زایمان طبیعی مقرون به صرفه خواهد بود.

   درصد احتمال ابتلا به عفونت زنان در زایمان طبیعی به نسبت زایمان سزارین کمتر خواهد بود.

   دوره بهبودی پس از زایمان طبیعی کوتاه تر خواهد بود و مادرانی که زایمان طبیعی انجام می دهند سریعتر می تواند به انجام فعالیت های ورزشی و روزمره خود بپردازند.

   زایمان طبیعی باعث می شود تا مادران راحت تر بتوانند آغوز به نوزاد خود بدهند و خوردن آغوز برای نوزاد بسیار حائز اهمیت می باشد.

   اقدامات قبل از زایمان طبیعی

   از مهمترین اقدامات قبل از زایمان طبیعی دقت در انتخاب متخصص زنان و زایمان و انتخاب محل زایمان می باشد . بهتر است قبل از زایمان در انتخاب دکتر زنان دقت لازم را داشته باشید تا بتوانید زایمانی موفقیت آمیز را تجربه نمایید . در این زمان می توانید برای آرامش بیشتر خود از پزشک زنان خود کمک بگیرید تا بتوانید راحت تر با استرس خود مقابله کنید و با آرامش بیشتری زایمان طبیعی بدون درد داشته باشید .

   مراقبت های بعد از زایمان طبیعی

   معمولا پس از زایمان طبیعی شش ساعت اول برای مادران سخت است و بررسی علائم حیاتی مادر بسیار حائز اهمیت می باشد، پس از این زمان مادران به حالت طبیعی خود باز می گردند . پس از ده روز از زایمان طبیعی مراجعه به متخصص زنان و معاینه شدن ضروری است . بهتر است پس از زایمان با دکتر زنان خود در ارتباط باشید و تمامی علائم و شرایط خود را به او شرح دهید .

   انجام فعالیت های ورزشی سبک پس از زایمان همانند پیاده روی در ابتدا به مدت چهار تا ده دقیقه کافی خواهد بود .

   به دلیل آنکه مادران در این دوران کم تحرک خواهند بود احتمال ابتلا به یبوست زیاد است . لذا به منظور پیشگیری از ابتلا به این بیماری بهتر است از مواد غذایی حاوی فیبر استفاده نماید .

   پس از زایمان بهتر است از توالت فرنگی استفاده نمایید و از فشاری به زخم های ناشی از زایمان ایجاد نشود.

   در صورت داشتن هر گونه درد در قفسه سینه، قرمزی و تب سریعا با پزشک خود مشورت نمایید.

   استحمام پس از زایمان طبیعی

   استحمام پس از زایمان بلامانع است زیرا آب گرم می تواند موجب کاهش درد شود، ولی بهتر است ناحیه تناسلی را با شامپو بچه شستشو دهید و از کشیدن لیف بر روی ناحیه تناسلی اجتناب ورزید . پس از استحمام سعی نمایید با استفاده از شسوار محل بخیه ها را خشک نماید.

   سوالات متداول

   در این بخش به مهم ترین سوالاتی که از سوی مخاطبین عزیز در خصوص این نوع از زایمان مطرح شده است پرداخته می شود تا با مطالعه آن ها، هر گونه سوال یا ابهامی در این مورد برای تان ایجاد می شود، برطرف گردد.

   وضعیت بدن مادر پس از زایمان چگونه است؟

   بدن مادر در دوران بارداری دچار تغییراتی می شود و پس از زایمان هم تغییراتی را تجربه خواهد کرد که برخی از این تغییرات جسمی پس از زایمان عبارت است از : دردناک شدن پستان ها، بیماری همورئید، یبوست، گرگرفتگی و عرق سرد، بی اختیاری ادرار و مدفوع، درد پس از زایمان، ترشحات رحم، درد در ناحیه پارگی ناحیه تناسلی و … می باشد.

   درد زایمان طبیعی چگونه است؟

   همان طور که ذکر شد، مدت زمان زایمان برای هر فرد بسته به شرایط او متفاوت خواهد بود. درد هم به همین صورت خواهد بود. دو عامل بسیار موثر در میزان درد زایمان، اندازه نوزاد و انقباضات رحمی است. روش های برای کاهش درد زایمان وجود دارد که در ادامه به شرح آن ها می پردازیم.
   تسکین درد با دارو
   داروهای مختلفی به منظور کاهش درد می توان برای مادر تجویز نمود. معمولا از داروهای استفاده می شود که برای مادر و جنین عوارضی را به همراه نداشته باشد اما باید بدانید که کاملا بدون عارضه نخواهد بود. داروهای که جهت تکسین درد استفاده می شود به دو صورت مسکن و بیهوشی می باشد.
   تسکین درد بدون دارو
   روش های دیگری به منظور کاهش و تسکین درد وجود دارد که عبارت است از: هیپنوتیزم، ریلکسیشن، طب سوزنی و در نهایت تغییر وضعیت مداوم بدن مادر می باشد. در صورتی که مادری در زمان زایمان خود تصمیم گرفته باشد با روش های تسکین درد بدون دارو، درد ناشی از زایمان را کاهش دهد در هر زمان می تواند روش دیگر تسکین درد با دارو را انتخاب نماید .

   علائم خطر پس از زایمان طبیعی کدام اند؟

   پس از زایمان طبیعی در صورت داشتن هر گونه علائم نظیر ذیل حتما با متخصص زنان و زایمان خود مراجعه نمایید. این خطرات شدت زیادی نخواهد داشت و جایی هیچ گونه نگرانی برای فرد نخواهد داشت، اما بهتر است با پزشک خود مشورت نمایید.
   علائمی نظیر: تب و لرز، خونریزی قبل از قاعدگی، احساس درد در ناحیه تناسلی، قرمزی و متورم شدن نوک پستان، درد در ناحیه زیر شکم، سرگیجه، رنگ پریدگی، ترشح از مهبل می باشد.

   Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit, sed do eiusmod tempor incididunt ut labore et dolore magna aliqua. Ut enim ad minim veniam, quis nostrud exercitation ullamco خروج از ناحیه بدون روند laboris nisi ut aliquip ex ea commodo consequat.

   کلام آخر

   زایمان طبیعی یک نوع زایمان بدون خطر و عارضه می باشد . شما می توانید زمانی که قصد بارداری و زایمان دارید حتما با یک متخصص زنان و زایمان مشورت نمایید.

   درمان آب سیاه

   درمان شامل جراحی ، لیزر و یا داروها، بسته به شدت بیماری می باشد. قطره های دارویی باعث کاهش فشار داخل چشمی می گردند، که اولین قدم درمانی هستند.
   به دلیل اینکه آب سیاه بدون درد و ناراحتی می باشد ممکن است بیماران در درست ریختن قطره ها کوتاهی کنند، استفاده صحیح از قطره ها باعث کنترل شدن فشار چشم و پیشگیری از صدمه به چشم می شود در واقع علت اصلی نابینایی به دنبال آب سیاه به علت عدم دقت در برنامه ی استفاده از قطره ها می باشد.
   اگر استفاده از قطره ها برای شما راحت نیست و مزاحم شما است هرگز خود به خود داروها را قطع نکنید و قبل از آن برای درمان جایگزین با پزشکتان مشورت نمائید.

   درمانهای داروئی

   قطره های چشمی و دیگر داروها
   بیشتر درمانهای آب سیاه بر پایه کنترل فشار داخل چشمی که می تواند سبب صدمه به عصب بینایی گردد استوار است. قطره های آب سیاه اغلب اولین انتخاب قبل از درمان جراحی هستند که می توانند فشار داخل چشمی را به طور موثری کاهش دهند و از صدمه چشم جلوگیری نمایند ممکن است که برای کنترل بهتر فشار چشم لازم باشد بیش از یک قطره استفاده نمائید. در حقیقت این قطره ها اثر درمانی یکدیگر را تقویت می کنند.
   بستگی به بهداشت عمومی شما و دیگر موقعیت های پزشکی، شما ممکن است مورد مناسبی برای استفاده از قطره نباشید. چون قطره ها که در چشم ریخته میشوند از طریق عروق ملتحمه جذب می شوند و درصدی هرچند کم از این داروها وارد جریان خون بدن شده و ممکن است اثراتی بر تنفس و ضربان قلب داشته باشند.
   به علاوه برخی از این قطره های چشمی ممکن است باعث بدتر شدن مشکلاتی مانند آسم شوند ، برخی با داروهایی شایعی همچون دیگوگسین- که برای ناراحتی قلبی استفاده می شود – تداخل دارویی ایجاد می کنند. حتما موارد ذکر شده را با پزشک خانواده و چشم پزشکتان در میان بگذارید.

   انواع قطره های چشمی درمان آب سیاه:
   این داروها بر اساس ماده موثر شیمایی که باعث عملکرد آنها می شوند دسته بندی شده اند. همچنین خیلی از این داروها به فرم ژنریک موجود می باشند.

   پروستاگلاندین ها:
   این داروها از نظر مصرف کننده ، راحت ترین نوع هستند چون تنها یک بار در روز استفاده می شوند. این داروها باعث شل شدن ماهیچه های داخل چشمی شده و جریان مایع را بهتر می کنند ، بنابراین فشار ساختار چشم را کاهش می دهند.
   این داروها عوارض جانبی کمی دارند مانند سوزش و خارش موقع ریختن قطره ، تغییر رنگ چشم (تیره شدن) به دلیل افزایش رنگ دانه های عنبیه ، و بلند شدن و فر خوردن مژه ها.
   سازمان غذا و داروی آمریکا (FDA) داروهای زالاتان (Xalatan)، لومیگان (Lumigan)، تراواتان زد (Travatan Z) و رسکولا (Rescula) را از این خانواده تائید کرده است.
   بیشتر متخصصین آب سیاه از داروهای پروستاگلاندین به عنوان خط اول درمان استفاده می کنند.

   بتابلاکرها:
   در گونه های متفاوت داروهای آب سیاه وجود دارند و در اوایل بعنوان خط اول درمان استفاده می شدند. این داروها با کاهش تولید مایع زلالیه اثر می کنند و اغلب همراه یا در ترکیب با پروستاگلاندین ها استفاده می شوند. قطره های متفاوت آب سیاه بر اساس ماده ی موثره آن که کمک در عملکرد دارو می کند، طبقه بندی می شود.
   این قطره ها به طور بالقوه قادرند باعث کاهش ضربان قلب و اثرات جانبی احتمالی بر بیماری های قلبی خاص ، بیماریهای ریوی (مانند آمفیزم)، دیابت، افسردگی و دیگر موارد شوند. بدین دلیل مطمئن باشید که قبل از شروع این داروها (بتابلاکر) تاریخچه کامل وضعیت پزشکی خود را به چشم پزشکتان شرح داده باشید.
   نمونه ی قطره ی بتابلاکر در درمان آب سیاه شامل Timoptixe و ایستالول (Istalol) و Betoptics می باشد.

   آگونیست های آلفا آدرنرژیک:
   این داروها بر اساس کاهش تولید مایع زلالیه اثر می کنند و می توانند به تنهایی یا در ترکیب با دیگر داروهای ضد آب سیاه استفاده شوند. اثر جانبی شایع این دسته دارویی شامل قرمزی چشم ، برآمدگی پلک بالایی و مردمک بزرگ (گشاد) می باشد. داروهای مورد تائید FDA در این گروه شامل Lopidine و Alphagan و Alphagan-p می باشد.

   مهارکننده های کربونیک آنهیدراز:
   این داروها نیز با کاهش تولید مایع زلالیه اثر می کنند و معمولا در ترکیب با دیگر داروها استفاده می شوند و به تنهایی نسخه نمی گردند. این دسته دارویی به فرم خوراکی (قرص) نیز استفاده می شود. عوارض جانبی شایع که با قطره های دسته دارویی تجربه می شوند شامل احساس سوزش ، طعم تلخ داخل دهان ، واکنش پلک و قرمزی چشم می باشد.
   قطره های تائید شده توسط FDA در این گروه شامل Trusopt و Azopt می باشد. فرم خوراکی این گروه استازولامید به نامهای تجاری Diamox،Neptazan و Doramid می باشد. حدود نیمی از بیماران عوارض فرم خوراکی را تحمل نمی کنند این عوارض شامل احساس خستگی ، افسردگی ، بی اشتهایی ، از دست دادن وزن ، کاهش میل جنسی ، سنگ کلیه ، مزه ی فلز در دهان و احساس گزگز و سوزن سوزن شدن در انگشتان دست و پاها می باشد.

   پاراسمپاتومیمتیکها:
   این داروها خروج مایع زلالیه از چشم را افزایش می دهند. اینها بیشتر در آب سیاه با زاویه بسته برای کنترل فشار چشم استفاده می شوند. این قطره ها باعث جمع شدن مردمک شده و متعاقب آن به باز دن زاویه چشم جایی که خروج مایع انجام می شود کمک می کنند. عوارض شایع این داروها شامل سر درد در ناحیه پیشانی ، جمع شدگی مردمک ، احساس سوزش و کاهش دید شب می باشد. داروهای تایید شده FDA در این گروه شامل Pilocarpine ، Carbachol ، Echothioplate و Demecarium می باشد.

   اپی نفرین:
   داروهای این گروه اثر دوگانه دارند و باعث کاهش تولید مایع زلالیه و همچنین افزایش خروج آن از چشم می شوند. عوارض شایع تجربه شده با این گروه شامل رسوب رنگدانه در لایه سطحی چشم (ملتحمه) بسته شدن مجرای اشکی و افزایش احساس تپش قلب به دنبال افزایش ضربان قلب می باشد.
   داروهای مورد تایید FDA در این گروه شامل Epinephrin و Propine شرکت آلرگان می باشد.

   مواد هیپراسموتیک:
   این داروها معمولا زمانی بکار می روند که هدف پایین آوردن فشار خیلی بالای چشم باشد قبل از اینکه به عصب بینایی آسیب جدی و جبران ناپذیر وارد آید. این مواد فشار چشم را با کاهش حجم مایع چشم پایین می آورند. این داروها فقط یکبار آن هم در موارد اورژانس تجویز می شوند و شامل گلیسیرین و ایزوسورباید و مانیتول و اوره داخل وریدی می باشند.
   برای راحتی ممکن است دو تا از داروهای ضد آب سیاه را با هم مخلوط کنند.

   داروهای ضد آب سیاه ترکیبی:
   مطالعات نشان داده اند که نیمی از افرادیکه آب سیاه دارند برای کنترل آن به بیش از یک دارو نیاز دارند. بدین دلیل برخی شرکت های دارویی اقدام به تولید قطره های ترکیبی نموده اند که شامل دو نوع متفاوت از داروهای ضد آب سیاه می باشد. ممکن است پزشکتان برای راحتی شما این داروهای ترکیبی را نسخه کند. به طور معمول این داروها اثر یکدیگر را در کاهش فشار چشم تقویت می کنند. مثالهایی از داروهای تائید شده FDA شامل Cosopt ، Combigan و DuoTrav می باشند.

   درمان جراحی آب سیاه

   همه جراحی های آب سیاه (لیزری یا غیر لیزری) برای رسیدن به یک یا دو هدف طراحی شده اند. کاهش تولید مایع زلالیه و یا افزایش خروج این مایع. گاهی اوقات یک جراحی هر دو هدف را تامین می کند.
   هدف اصلی جراحی آب سیاه و دیگر درمان های آن کاهش دادن و یا ثابت کردن فشار داخل چشمی میباشد. اگر این هدف حاصل شود ، از آسیب به ساختمانهای چشم بخصوص عصب بینایی پیشگیری می گردد.
   به غیر از درمان ، تشخیص زود هنگام بهترین راه پیشگیری از آسیب های بینایی آب سیاه می باشد. برای معاینه کامل چشم و اندازه گیری فشار چشم به چشم پزشکتان مراجعه نمائید. افراد با خطر بالاتر برای آب سیاه بدلیل فشار چشم بالا ، سابقه خانوادگی ، زمینه نژادی ، سن یا ظاهر مشکوک عصب بینایی به مراجعه متعددتر به چشم پزشک نیاز دارند.

   چه زمانی جراحی آب سیاه لازم است ؟

   بر اساس نوع آب سیاه ممکن است برنامه های درمانی متفاوتی در نظر گرفته شود. انتخاب های غیر جراحی شامل قطره های چشمی و یا قرصهای خوراکی می باشد.
   آب سیاه در بیشتر بیماران با یک یا دو قطره کنترل می شود. اما عده ای ممکن است برای کاهش فشار چشمی به حد بی خطر بوسیله بیشتر کردن خروج مایع، به جراحی نیاز داشته باشند.
   گاهی جراحی نیاز به داروها (قطره) را کاهش می دهد. بهرحال ممکن است پس از جراحی نیاز به استفاده از قطره ها باشد. مطالعات اخیر نشان دادند که جراحی لیزری که بنام ترابکولوپلاستی انتخابی با لیزر (SLT) نامیده می شود ممکن است در کاهش فشار چشم به اندازه قطره ها موثر باشد. این جراحی لیزری ممکن است به عنوان خط اول درمان مورد استفاده قرار گیرد و بخصوص در افرادیکه در ریختن قطره ها و رعایت برنامه آن مشکل دارند.
   جراحی بعدی که ترابکولکتومی نامیده می شود یک ناحیه خروج مصنوعی را ایجاد می کند. این روش زمانی استفاده می شود که آب سیاه پیشرفته باشد ، به عصب بینایی آسیب وارد شده و فشار چشم در حال بالا رفتن باشد. روش شایع سوم استفاده از شانت است که وسیله ای است که در داخل چشم کار گذاشته می شود تا خروج مایع بهتر شود.

   ترابکولوپلاستی با لیزر:

   برای افزایش خروج مایع زلالیه می توان از ترایکولوپلاستی با لیزر استفاده کرد که بوسیله آن سوراخ های ریزی جهت خروج مایع در زاویه چشم ، محلی که قرنیه و عنبیه بهم می پیوندند ، ایجاد می شود.
   روش جدیدتر ترابکولوپلاستی انتخابی با لیزر می باشد که طی آن آسیب گرمایی کمتری به بافت وارد می شود و بدین دلیل تکرار عمل بی خطر است و میتوان آن را انجام داد. این عمل را می توان به عنوان جایگزین درمان دارویی قطره ها بکار برد. مطالعات نشان داده اند که از این روش می توان به عنوان خط اول در درمان آب سیاه با زاویه باز و دیگر انواع آن حتی قبل از شروع قطره درمانی استفاده کرد.

   ترابکولکتومی – ترابکولوتومی و گونیوتومی:

   ممکن است پزشک شما برای کنترل فشار چشمتان یک عمل جراحی را پیشنهاد کند که طی آن با برش جراحی یک کانال خروج مایع در چشم ایجاد می گردد. برای رسیدن به این مقصود باید قسمتی از سیستم خروج چشم برداشته شود (ترابکولکتومی).
   ترابکولکتومی شایع ترین عمل جراحی غیر لیزری است که جهت کنترل فشار چشم در مواردیکه به وسیله قطره ، قرص و ترابکولوپلاستی این امر محقق نشده است ، کاربرد دارد.
   ترابکولکتومی خلق یک محل تخلیه کنترل شده برای مایع زلالیه به زیر ملتحمه می باشد. یک برآمدگی تاولی شکل (bleb) در محل اتصال قرنیه به صلبیه (لیمبوس) پس از این عمل ایجاد می گردد که محل ایجاد دریچه ی خروج مایع از داخل چشم به زیر ملتحمه می باشد.
   ترابکولوتومی مانند ترابکولکتومی است اما در این عمل محل برش بدون برداشتن بافت ایجاد می گردد.
   گونیوتومی برای کودکان و بچه های کم سن است که با استفاده از لنزهای مخصوصی که قسمت داخلی چشم را نشان می دهد. محلی بر روی شبکه ترایکولار برای خروج مایع ایجاد می گردد.

   سوراخ کردن و برداشتن قسمتی از عنبیه (ایریدوتومی و ایریدکتومی)

   در ایریدوتومی با استفاده از لیزر بر روی عنبیه یک سوراخ ایجاد می گردد که باعث می شود خروج مایع از پشت به جلو در مواقعی که زاویه با عنبیه بسته می شود ، بهتر گردد.
   ایریدکتومی که به وسیله جراحی قسمت کوچکی از عنبیه برداشته می شود تا خروج مایع در افراد با آب سیاه زاویه بسته بهتر شود.

   شانت و اجسام کاشتنی برای درمان آب سیاه:

   اینها در واقع اجسام پلاستیکی کوچکی هستند که بوسیله جراحی به سطح چشم متصل می شوند. این وسایل یک لوله کوچک باریک دارند که طی عمل ترابکولکتومی از یک سوراخ کوچک وارد چشم می شود. این وسیله یک محل خروج مستقیم مایع از داخل چشم به بیرون ایجاد میکند. بدین ترتیب عمل خروج مایع از سیستم خروج آسیب دیده چشم به یک راه میان بر واگذار می شود.
   شانت ها معمولا از مواد سیلیکون یا پلی پروپیلن ساخته می شوند. برخی از این شانت ها یک لوله خالی هستند ه خروج مایع را تسهیل می کند اما برخی دیگر دریچه هایی دارند که بسته می شوند و تخلیه را متوقف می کنند.
   عوارض این وسایل شامل افت فشار داخل چشمی پائین تر از حدی که برای حالت طبیعی چشم لازم است (هیپوتونی) می باشد.
   اگر این وسایل خیلی نزدیک به سطح جلویی چشم کار گذاشته شود باعث آسیب به قرنیه می گردد. این لوله ها ممکن است باعث تخریب بافت اطراف خود ، جایی که قرار دارند بشوند.

   شانت های تحقیقاتی برای درمان آب سیاه:

   شانت های اخیر پیشرفته تر و دارای عارضه کمتر می باشند و کمک بیشتر در درمان آب سیاه می کنند. مثالهایی از این شانت های پیشرفته شامل موارد ذیل است.
   سیستم جراحی آب سیاه Deep Light (solx) اخیرا مورد تائید FDA قرار گرفته و تائیدیه اروپا (CE) را نیز داشت.
   این سیستم شامل ترکیب بازکردن زاویه تخلیه با لیزر کبود تیتانیوم و قرار دادن یک لوله میان تهی طلائی می باشد. این شانت یک کانال مصنوعی تخلیه ایجاد می کند و فشار چشم بهبود می یابد. لیزر با شانت هر کدام به تنهایی نیز ممکن است کاربرد داشته باشد.
   لیزر solx شبیه لیزر انتخابی ترابکولوپلاستی (SLT) است که در آن سلول های رنگدانه ای هدف هستند و بنابراین بافت مجاور از آسیب حرارتی در امان می ماند. میکروشانت طلایی Deep Light متفاوت از انواع دیگر شانت عمل می کند زیرا که تخلیه محدود به داخل چشم میشود و با این ایده که عوارض جراحی کاهش یابد.
   شانت کوچک آب سیاه EX-PRESS:
   این ابزار درمان آب سیاه در مراحل اولیه مطالعات کلینیکی است. شانت باعث خروج اختصاصی مایع و کاهش فشار چشم می گردد.
   این وسیله حدود یک دانه برنج است و میان اتاق قدامی چشم -جایی که مایع زلالیه قرار دارد- و صلبیه قسمت سفیدی چشم کاشته می شود که زیر پوشش سطحی چشم –ملتحمه- می باشد. مایع زلالیه از میان این وسیله از چشم خارج شده و به زیر ملتحمه می رود.

   جراحی آب سیاه غیر سوراخ شونده (NPGS):

   روشهای جراحی نوآوری متفاوتی برای کانال تخلیه چشم ابداع شده اند که خروج مایع را با سوراخهای حداقلی بهبود می بخشند. این روشها برشهای سطحی را شامل می شوند که سوراخی بطور مثال مانند ترابکولکتومی ایجاد نمی کنند. طرفداران این روش را موثرتر و با عارضه کمتر می دانند.
   برداشتن عمقی یک تکه از صلبیهDeep Sclerectomy (قسمت سفید چشم) یک برش کم تهاجمی می باشد که سوراخی برای خروج مایع از چشم ایجاد می کند. یک روش جراحی جدید Visco canalostomy نامیده می شود. در این روش فضای کافی برای خروج مایع و کاهش فشار چشم ایجاد می کند.

   درمانهای آب سیاه در آینده:

   پزشکان متخصص آب سیاه نظرات متفاوتی راجع به قطره ، لیزر و روش های جراحی دارند. برخی می گویند که استفاده طولانی مدت از قطره ها بار اقتصادی را تحمیل می کند که می تواند با استفاده از درمان لیزری جبران شود. دیگران معتقدند که درمان دارویی (قطره) در طولانی مدت کمتر تهاجمی است ، در مجموع موثر است و خطر کمتری نسبت به عارضه جراحی های لیزری و غیر لیزری دارد. نتایج مطالعات مقایسه ای در طولانی مدت متفاوت هستند.

   احتمال بارداری بدون دخول با پیشاب

   

   احتمال بارداری بدون دخول با پیشاب چقدر است؟ این یکی از سوالات بحث برانگیز در بین بسیاری از دخترانی است که هنوز باکره هستند و یا زنانی که به دلیل ترس از بارداری تمایلی به برقراری رابطه جنسی دخولی ندارند. اینکه مایع پیشاب یا همان مایع قبل از انزال چقدر می تواند باعث بارداری شود، یکی از مسائلی است که فکر خیلی از دختران جوان را درگیر کرده است! آیا اصلا مایع پیشاب اسپرم دارد؟ احتمال بارداری بدون دخول چند درصد است؟ کیا بدون دخول باردر شدن؟! همه اینها سوالاتی هستند که قرار است در این مقاله به آن ها پاسخ دهیم. برای دسترسی سریع تر به بخش های مختلف مقاله می توانید از فهرست زیر استفاده کنید.

   • 1 فرآیند حاملگی چگونه است؟
   • 2 آیا مایع پیشاب اسپرم دارد؟
   • 3 احتمال بارداری بدون دخول با پیشاب چقدر است؟
   • 4 پیشگیری از بارداری بدون دخول
   • 5 پاسخ به سوالات متداول در مورد رابطه جنسی بدون دخول

   فرآیند حاملگی چگونه است؟

   قبل از اینکه به همه سوالات جواب دهیم، بهتر است اول از همه بررسی کنیم که فرآیند حاملگی چگونه است؟ در هنگام آمیزش جنسی، میلیون ها اسپرم در مایع منی مرد وجود دارد که رها می شود. اسپرم ها در پیشاب به ندرت هستند ولی این به این معنا نیست که در پیشاب هرگز اسپرمی وجود نداشته است! برای شروع فرآیند حاملگی این اسپرم ها باید به عمق واژن تماس پیدا کنند. اسپرم ها از مسیر دهانه رحم به طرف رحم و از آنجا به لوله های شیپوری می رسند.

   بدن زنان در روز چهاردهم قاعدگی یک تخمک آزاد شده داشته که از مسیر لوله شیپوری به سمت رحم می‌رود. اگر تخمک‌گذاری دقیقا در این زمان انجام شود، اسپرم مرد با تخمک زن تماس پیدا می‌کند. در غیر اینصورت اسپرم ها برای انتظار ورود به تخمک فقط تا 72 ساعت می توانند زنده بمانند و پس از آن از بین می روند.

   

   آیا مایع پیشاب اسپرم دارد؟

   در سر آلت تناسلی مردان غددی وجود دارد که هنگام تحریک جنسی ماده بی رنگ و قلیایی ترشح می کند. این مایع قبل از انزال، همان پیشاب است که وظیفه اصلی آن پاکسازی آلت تناسلی از ادرار یا کم کردن خاصیت اسیدی ادرار است. آزمایش‌هایی که بر روی مایع پیشاب انجام شده است، نشان می دهد که درون این مایع شفاف اسپرم کمی وجود دارد. اما در حالت خاصی اسپرم می‌تواند وارد پیشاب شود و احتمال بارداری را افزایش دهد.

   احتمال بارداری بدون دخول با پیشاب چقدر است؟

   در تحریک جنسی مایع منی خارج می شود و تمام مجاری ادرار را پاکسازی می کند. پس از خروج مایع منی احتمال اینکه مقداری اسپرم درون آلت تناسلی مردانه وجود داشته باشد، زیاد است. اگر انزال صورت بگیرد و فرد پس از آن ادرار نکرده باشد، در تحریک دوم احتمال اینکه اسپرم در مایع پیشاب وجود داشته باشد، زیاد است. احتمال بارداری با مالش و زمانی که پیشاب با دهانه واژن تماس داشته باشد و به درون آن راه پیدا کند، افزایش می یابد.
   با توجه به موارد گفته شده بارداری باید در شرایط زیر اتفاق بیفتد:

   • رابطه جنسی شما باید حداکثر ۳۶ ساعت بعد از تخمک گذاری و یا اینکه ۷۲ ساعت قبل از تخمک گذاری باشد.
   • روزهایی که احتمال تخمک گذاری در زنان وجود دارد، فقط 10 روز در یک سیکل است.
   • بارداری در صورتی اتفاق می افتد که در این مدت اسپرم بتواند خودش را به لوله شیپوری رحم برساند.
   • در صورت باکره بودن دختر، اسپرم باید از سوراخ پرده بکارت عبور کند و خود را به داخل واژن برساند تا بارداری رخ دهد.

   

   پیشگیری از بارداری بدون دخول

   احتمال بارداری بدون دخول کم است چرا که اسپرم ها فقط مدت کمی می توانند در خارج از بدن مرد زندگی کنند. اما اگر به دنبال روش های پیشگیری از بارداری هستید و می خواهید رابطه جنسی ایمنی داشته باشید، بهتر است موارد زیر را رعایت کنید:

   • در روزهایی که تخمک گذاری انجام می شود و احتمال بارداری فرد زیاد است، نباید رابطه جنسی برقرار شود. برای اینکه متوجه زمان تخمک گذاری شوید، بهتر است به علائم بدنتان، تغییرات فیزیکی و ترشحات رحمی توجه داشته باشید. دوره تخمک گذاری اغلب بین 12 تا 16 روز از عادت ماهیانه است.
   • برای پیشگیری از حاملگی و بیماری هایی که از طریق رابطه جنسی انتقال پیدا می کنند، می توانید از کاندوم استفاده کنید.
   • استفاده از چسب های ضد بارداری که روی پوست قرار داده می شوند و هورمون های استروژن و پروژسترون آزاد می‌کند.
   • استفاده از اسپرم کش یا دیافراگم ها روشی موثر برای پیشگیری از بارداری است.
   • مصرف قرص های حاوی پروژسترون که مانع تخمک گذاری می شوند.

   اگر در مورد روش های پیشگیری و عوارض و معایب آن اطلاعاتی ندارید، می توانید از مشاوره و تخصص خانم دکتر منیژه جوانمرد خوشدل در این زمینه بهره مند شوید. جهت دریافت مشاوره تخصصی و رزرو نوبت با شماره 77714405-021 و 09213343021 تماس بگیرید.

   پاسخ به سوالات متداول در مورد رابطه جنسی بدون دخول

   در ادامه به سوالاتی جواب می دهیم که توسط بسیاری از افراد پرسیده می شود:

   آیا آمیزش خاصی باعث حاملگی می شود؟

   فرقی نمی کند چه نوع آمیزشی داشته باشید، در هر نوع رابطه جنسی محافظت نشده احتمال بارداری وجود دارد.

   آیا مالش باعث حاملگی می شود؟

   هرگونه مالش و تماس آلت های تناسلی با یکدیگر بدون کاندوم احتمال بارداری را افزایش می دهد.

   آیا رابطه جنسی مقعدی باعث بارداری می شود؟

   از آنجایی که دهانه واژن به مقعد بسیار نزدیک است، احتمال انتقال اسپرم ها از مقعد به واژن وجود دارد. هرچند که احتمال بارداری از رابطه مقعدی بسیار بعید بنظر می رسد.

   آیا اسپرم از طریق لباس منتقل می شود؟

   اگر لباس شما به طور کامل به اسپرم آغشته شود و با واژن تماس مستقیم داشته باشد، ممکن است اسپرم وارد واژن شود.

   اگر رابطه جنسی نداشته باشم باز هم احتمال بارداری هست؟

   اگر رابطه جنسی برقرار نشود و انزال در نزدیکی واژن اتفاق بیفتد و اسپرم به درون واژن وارد شود احتمال بارداری وجود دارد، ولی بسیار کم است.

   شما هم می توانید در مورد روش های پیشگیری و جواب سوالاتتان از تخصص خانم دکتر منیژه جوانمرد خوشدل بهره مند شوید. جهت دریافت مشاوره تخصصی و رزرو نوبت با شماره 77714405-021 و 09213343021 تماس بگیرید.

   اگر سوالی در این زمینه دارید در بخش نظرات زیر همین مقاله مطرح کنید.

   باد فتق چیست؟ معرفی کامل بیماری فتق

   

   فتق چیست؟ آیا فتق درمان دارد؟ در این مطلب از مجله سلامت و درمان دکتردکتر به معرفی کامل بیماری باد فتق، فتق در مردان، فتق در زنان و فتق کودکان خواهیم پرداخت؛ در ادامه با ما همراه باشید.

   فتق (Hernia) چیست؟

   فتق به بیرون زدگی یا خارج شدن هر عضو بدن، از جای اصلی خود گفته می‌شود. به عبارتی دیگر: تغییر محل اعضایی از بدن به حفره یا بافت مجاور که موجب تورم یا پارگی شود را فتق می‌گویند.

   بیماری فتق زمانی بروز می‌کند که یک ناحیه از یک عضو یا بافت از طریق یک لایه عضله ضعیف بیرون می‌زند.

   فتق کجا ایجاد می‌شود؟

   هر جایی از بدن که جداره بافت نگه‌دارنده یک اندام ضعیف باشد؛ فتق می‌تواند اتفاق بیافتد. فتق مزمن معولا در ناحیه شکمی رخ می‌دهد، همچنین فتق می‌تواند در ران، ناف و ناحیه کشاله ران دیده شود.

   آیا زنان هم فتق دارند؟

   ممکن است ما به طور مادرزادی با فتق به دنیا بیاییم و یا بعدا به آن مبتلا شویم؛ بنابراین تصور اینکه زنان فتق ندارند، اشتباه است. باد فتق در باور برخی ایرانیان مختص فتق بیضه در مردان است که باوری غلط و بی‌اساس است.

   

   انواع فتق

   بیماری فتق را می‌توان براساس نوع پیش‌رفتگی و محل ایجاد آن دسته‌بندی کرد. میزان شیوع فتق در کودکان، فتق در زنان و فتق در مردان براساس دسته‌بندی انواع باد فتق متفاوت است.

   فتق داخلی

   اگر پیش‌رفتگی یا بیرون‌زدگی فتق به سمت داخل بدن باشد به آن فتق داخلی می‌گوییم.

   فتق خارجی

   اگر پیش‌رفتگی یا بیرون‌زدگی فتق به سمت بیرون بدن باشد به آن فتق خارجی می‌گوییم. فتق می‌تواند از طریق ماهیچه به سمت بیرون بدن فشار آورد و در زیر پوست مشاهده شود.

   فتق کشاله ران یا فتق اینگوینال (Inguinal hernia)

   فتق اینگوینال به شکل برآمدگی در کشاله ران یا کیسه بیضه ظاهر می‌شود. فتق کشاله ران در مردان شایع‌تر از زنان است. این فتق هنگامی رخ می‌دهد که بخشی از روده‌ها یا بافت چربی از طریق یک نقطه ضعف یا پریشانی در دیواره شکمی در بالای قسمت ران، فشار آورند.

   به فتق در کشاله ران فتق مغبنی هم گفته می‌شود.

   فتق رانی (Femoral hernia)

   فتق فمورال به صورت برآمدگی در قسمت بالایی ران ایجاد می‌شود. توده حاصل از این فتق با وارد آوردن فشار یا دراز کشیدن ناپدید خواهد شد و با سرفه یا زور زدن ممکن است که ظاهر شود. فتق رانی در زنان شایع‌تر از مردان است.

   فتق شکافی

   فتق شکافی در محل مربوط به جراحی شکمی یا عمل‌های لاپاروسکوپی ایجاد می‌شود؛ که به عنوان فتق پست لاپاروتومی هم شناخته می‌شود.

   فتق نافی (Umbilical hernia)

   برآمدگی اطراف منطقه ناف، شامل بخشی از روده یا بافت چربی که از طریق دیواره شکم در نزدیکی ناف بیرون می‌زند. فتق ناف در کودکان و نوزادان زیر ۶ ماه بیشتر دیده می‌شود.

   

   فتق ناف در زنان بیشتر از فتق ناف در مردان گزارش شده است. چاقی، بارداری‌های متعدد و تومورهای داخل شکمی از علل فتق نافی در زنان است.

   • فتق اینکارسره: اگر فتق با فشار، به محل اصلی خود برنگردد در این حالت فتق گیر کرده (اینکارسره) نامیده می‌شود.
   • فتق مختنق: فتق گیرکرده (اینکارسره) در صورتی که با قطع جریان خون به بافت‌ها همراه باشد فتق مختنق (استرنگوله) نامیده می‌شود. فتق مختنق در صورتی که درمان نشود می‌تواند تهدید کننده زندگی باشد.

   علت ایجاد فتق چیست؟

   علت ایجاد فتق ترکیبی از ضعف عضلات و فشار است. بسته به علت آن، فتق ممکن است به سرعت یا در مدت زمان طولانی توسعه یابد. به طور طبیعی دیواره شکم دارای مناطقی است که احتمال ضعیف شدن آنها می‌رود. هر کس در هر سنی ممکن است به فتق دچار شود.

   بیشتر موارد فتق در کودکان مادرزادی است. در بزرگسالان، ضعف طبیعی یا فشار ناشی از بلند کردن جسم سنگین، سرفه مداوم، مشکل در اجابت مزاج یا دفع ادرار باعث می‌شود دیواره شکم ضعیف یا گسسته شود.

   با توجه به شیوع ویروس کرونا و اهمیت در خانه ماندن برای کاهش زنجیره انتقال این بیماری؛ شما عزیزان می‌توانید از طریق سیستم مشاوره متنی(پرسش پاسخ) دکتردکتر با پزشک متخصص ارتباط برقرارکرده و مشاوره دریافت کنید. برای دریافت مشاوره روی دکمه زیر کلیک (یا لمس) کنید.

   علل ضعف عضلانی منجر به فتق

   • شکست دیواره شکم
   • نقص مادرزادی عضلات
   • سن
   • سرفه مزمن
   • آسیب وارد شده بر اثر جراحی

   عواملی كه بدن ما را تحت فشار قرار می‌دهند و ممكن است باعث فتق شوند؛ به خصوص اگر عضلات ما ضعيف باشند، عبارتند از:

   • حاملگی
   • یبوست
   • بلند کردن وزنه سنگین
   • آبسه شکمی
   • افزایش ناگهانی وزن
   • جراحی
   • سرفه مداوم یا عطسه

   علائم فتق چیست؟

   شایع‌ترین علامت فتق یک عضله یا توده بیرون آمده در ناحیه آسیب دیده از بدن است. فتق ممکن است ایجاد دردهای بسیار شدید شکمی کند. همچنین با بروز مشکلات جدی دیگر ممکن است نیاز به جراحی اورژانسی پیدا کنید.

   شاخص‌ترین علائم فتق عبارتند از:

   • درد در ناحیه کشاله ران که با خم شدن یا بلند کردن اجسام سنگین بدتر می‌شود.
   • وجود توده یا برآمدگی دردناک در کشاله ران یا ناحیه شکمی
   • وجود توده دردناک در ناحیه بیضه
   • احساس سنگینی در شکم
   • سوزش یا احساس درد در محل زخم
   • درد قفسه سینه
   • مشکل بلعیدن

   

   روش‌های تشخیص فتق

   تشخیص فتق معمولا ساده است: ممکن است یک برآمدگی زیر پوست را احساس کنیم یا ممکن است هنگام بلند کردن اشیا سنگین، سرفه کردن، زور زدن هنگام دفع ادرار یا اجابت مزاج و یا موقع نشستن یا ایستادن طولانی مدت احساس درد کنیم. درد ممکن است شدید باشد یا درد خفیفی که در طول روزشدت پیدا کند.

   انواع مختلفی از بیماری فتق وجود دارد که هر کدام با مجموعه علائم خاص خود همراه هستند. پزشک براساس علائم و تاریخچه سلامت ما، معاینه فیزیکی و احتمالاً آزمایش خون یا اسکن تصویری در منطقه آسیب‌دیده، فتق را تشخیص می‌دهد.

   علاوه بر معاینه فیزیکی پزشک ممکن است برخی از آزمایش‌ها از جمله: سونوگرافی، اشعه ایکس باریم و آندوسکوپی را برای تشخیص علت ایجاد فتق درخواست کند.

   سونوگرافی برای تشخیص فتق

   زمانی پزشک این آزمایش را توصیه می‌کند که بیمار زن باشد تا از علل درد مربوط به دستگاه تناسلی مانند کیست تخمدان یا فیبروئید جلوگیری کند.

   در مردان سونوگرافی برای ارزیابی فتق‌های کشاله‌ ران و یا فتق بیضه است. این آزمایش با استفاده از امواج صوتی برای ایجاد تصاویر شکم و اندام‌های لگن انجام می‌شود. سونوگرافی کمک بزرگی است تا پزشک معالج به صورت دقیق وجود بیماری فتق یا عدم وجود آن را تایید کند.

   

   نقش اسکن توموگرافی کامپیوتری (CT) در تشخیص فتق

   پزشک ممکن است این آزمایش را برای جلوگیری از شرایط دیگری که باعث درد و تورم شکم می‌شود، توصیه کند. سی‌تی‌اسکن با به کار بردن اشعه ایکس برای ایجاد تصاویر شکم و اندام کاربرد دارد و شامل یک رنگ کنتراست است که در بازوی بیمار تزریق می‌شود.

   این نوع تست ممکن است به دلیل برخی محدودیت‌های بیمار توصیه نشود. در واقع بنابر تشخیص پزشک معالج است که نیازی به سی‌تی‌اسکن وجود دارد یا خیر. اگر مشکل زمان یا دسترسی به پزشک را دارید، پیشنهاد می‌کنیم از طریق تماس تلفنی با پزشک با پزشک متخصص نظر ایشان را در این باره جویا شوید.

   تشخیص فتق با تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI)

   پزشک این آزمایش را زمانی به بیمار توصیه می‌کند که هنگام ورزش شدت دردش افزایش یابد؛ زیرا فعالیت بدنی می‌تواند عامل ایجاد بیماری فتق باشد.

   اسکن MRI می‌تواند پارگی در ماهیچه‌های شکم را، حتی زمانی که هیچ ورمی نباشد، تشخیص دهد. این آزمایش با استفاده از امواج رادیویی و یک میدان مغناطیسی برای ایجاد تصاویر شکم و اندام بیمار است.

   اگر تشخیص پزشک این باشد که فتق ممکن است عارضه ایجاد کند؛ مانند اینکه بیمار در حال از دست دادن خون یا قطع شدن جریان خون‌رسانی باشد، آزمایش‌های تصویربرداری و همچنین آزمایش خون را برای بررسی علائم عفونت انجام خواهد داد.

   اهمیت تشخیص به موقع بیماری فتق را جدی بگیریم. مراجعه به پزشک در صورت مشاهده علائم یکی از ساده‌ترین راهکارها برای جلوگیری از بروز مشکلات حادتر خواهد بود.

   درمان فتق

   تقریبا همه انواع فتق نیاز به جراحی دارند. این که آیا ما نیاز به درمان داریم یا نه؟ به اندازه فتق و شدت علائم در ما بستگی دارد. گزینه‌های درمان برای فتق عبارتند از: تغییر سبک زندگی، مصرف دارو یا جراحی که در ادامه به توضیح هر کدام می‌پردازیم.

   

   تغییر سبک زندگی برای درمان فتق شامل:

   • تغییرات غذایی اغلب ممکن است علائم فتق را از بین ببرد؛ اما فتق را از بین نمی‌برد.
   • از وعده‌های غذایی بزرگ یا پرخوری اجتناب کنید.
   • وزن بدن خود را در محدوده سالم نگه دارید
   • برخی تمرینات ممکن است به تقویت عضلات اطراف شکم کمک کنند و علائم فتق را کاهش دهند. با این حال، گاهی تمرینات انجام شده می‌توانند فشار را در این ناحیه افزایش دهند و در واقع باعث ایجاد فتق بیشتر شوند.

   درمان دارویی فتق

   برخی از مسکن‌ها مثل استامینوفن می‌توانند ناراحتی و درد حاصل از فتق را بهبود ببخشند.

   عمل جراحی برای درمان فتق

   اگر فتق در حال افزایش است یا باعث درد می‌شود، پزشک ممکن است تصمیم بگیرد که عمل جراحی را انجام دهد.

   روش‌های جراحی فتق

   فتق می‌تواند با جراحی باز یا لاپاروسکوپی انجام شود. در جراحی باز که ممکن است با بی حسی موضعی و یا بیهوشی عمومی انجام شود، جراح یک برش در ناحیه کشاله ران ایجاد می‌کند و بافت بیرون زده را به شکم برمی‌گرداند. گاهی پزشک برای تقویت ضعف عضلات از مش (بستری مصنوعی برای افزایش استحکام بافت شکم) استفاده می‌کند.

   

   پس از عمل جراحی، پزشک ما را تشویق می‌کند در اسرع وقت حرکت کنیم، اما ممکن است چند هفته زمان نیاز باشد تا فعالیت‌های معمول خود را از سر گیریم.

   در روش لاپاروسکوپی که نیاز به بیهوشی عمومی دارد؛ جراح از طریق چند سوراخ کوچک در سطح شکم به داخل شکم دسترسی پیدا می‌کند و با استفاده از لوله‌های لاپاروسکوپ جراحی با حداقل تهاجم انجام می‌شود.

   افرادی که تحت لاپاروسکوپی قرار می‌گیرند ممکن است ناراحتی کمتری پس از جراحی داشته باشند و زخمشان سریعتر بهبود یابد.

   عوارض درمان نکردن باد فتق

   اگر فتق درمان نشود، خون‌رسانی به بخش بیرون‌زده عضو انجام نمی‌شود و جریان خون متوقف می‌شود. امکان دارد سبب انسداد روده همراه با تب، درد شکمی شدید، استفراغ و شوک شود.

   اگر بخشی از روده در دیواره شکم به دام افتاده باشد؛ می‌تواند حرکت روده را مختل کند و باعث درد شدید، حالت تهوع یا یبوست و خشکی مزاج شود. فتق در حالتی که درمان ندارد نیز می‌تواند فشار زیادی بر روی بافت‌های اطراف خود ایجاد کند. این حالت باعث تورم و درد در ناحیه اطراف فتق می‌شود.

   عوارض جراحی فتق چیست؟

   برخی از مطالعات نشان می‌دهد که در جراحی به روش لاپاروسکوپی احتمال عود فتق وجود دارد. تبحر جراح در روش لاپاروسکوپی میزان این عارضه را کاهش می‌دهد. از دیگر عوارض جراحی فتق درد زیاد است که گاهی ممکن است تا یک سال طول بکشد.

   آیا شما در معرض خطر فتق هستید؟

   علت ایجاد فتق و فاکتورهایی که خطر ابتلا به فتق را افزایش می‌دهد عبارتند از:

   • سابقه فامیلی خروج از ناحیه بدون روند یا خانوادگی
   • اضافه وزن یا چاق بودن
   • سرفه مزمن
   • یبوست مزمن
   • سیگار کشیدنی که می‌تواند موجب سرفه مزمن شود
   • شرایطی مانند فیبروز کیستیک هم می‌تواند به طور غیر مستقیم خطر ابتلا به فتق را افزایش دهد. فیبروز کیستی عملکرد ریه‌ها را کاهش می‌دهد و باعث سرفه مزمن می‌شود.

   

   جلوگیری از فتق

   اکثر فتق‌ها تهدیدکننده زندگی نیستند، فتق خود به خود از بین نمی‌رود و با گذشت زمان بهتر نمی‌شود.

   ما نمی‌توانیم از ضعف عضلانی که علت ایجاد فتق است، جلوگیری کنیم. با این حال، می‌توانیم میزان فشار بر روی بدنمان را کاهش دهیم؛ این کار ممکن است به ما در جلوگیری از فتق کمک کند یا از افزایش شدت فتق جلوگیری کنید.

   بعض نکات برای پیشگیری از فتق عبارتند از:

   • سیگار نکشیدن
   • حفظ وزن بدن در حالت نرمال
   • اجتناب از تنش در طی حرکات روده یا ادرار کردن
   • بلند نکردن اجسام سنگین

   سخن آخر

   بیماری فتق یا بیرون‌زدگی عضوی از بدن از جای اصلی خود، در هر جایی از بدن می‌تواند ایجاد شود. فتق همچنین در هر سنی و در تمام افراد ممکن است به وجود بیاید. فتق نوزادان و کودکان که بیشتر از نوع فتق نافی هست، در اکثر موارد یک بیماری مادرزادی است. بیماری فتق در بزرگسالی اکتسابی است.

   بیماری فتق در اکثر موارد تنها با جراحی به صورت باز یا لاپاروسکوپی قابل درمان است. برای بهبود علائم فتق می‌توان تغییراتی در سبک زندگی ایجاد کرد، همچنین مصرف بعضی از داروهای مسکن به تسکین دردهای ناشی از فتق کمک می‌کند.

   بیماری فتق یکی از بیماری‌هایی است که ممکن است در هر صورت روزی به سراغ شما نیز بیاید. بنابراین در مواجهه با آن نگران نباشید. سعی کنید خیلی زود به پزشک مراجعه کنید و مراحل درمان را طبق نظر پزشک پیگیری کنید. در این صورت بدون هیچ نگرانی روند درمان شما سپری خواهد شد.

   امیدواریم با نگارش این مقاله توانسته باشیم به سوالات شما در مورد بیماری فتق پاسخ دهیم. در صورتی که همچنان سوالی از انواع فتق، تشخیص و روش‌های درمان آن برای شما بدون جواب مانده، در قسمت نظرهای همین مطلب از ما بپرسید.

   پزشکان و کارشناسان دکتردکتر آماده پاسخ‌گویی به سوالات تک‌تک شما عزیزان هستند.

   اگر برای درمان فتق روش‌های طب سنتی یا وسایل طبی مانند فتق‌بند را استفاده کرده‌اید؛ حتما تجربه خود را با ما و سایر خوانندگان این مطلب به اشتراک بگذارید. نظرات و تجربیات شما در به‌روزرسانی و بهتر شدن این مقاله به ما کمک زیادی خواهد کرد.

   اپیزیوتومی یا برش پرینه در زایمان طبیعی

   

   در خلال انجام زایمان طبیعی این احتمال وجود دارد که در اثر بزرگ بودن جنین یا آماده نبودن بافت کف لگن و ورودی واژن جهت خروج جنین، روند عادی تولد با مانع فیزیکی روبه رو شود. در این مواقع پزشک یا ماما با ایجاد برشی در دهانه واژن شرایط خروج راحت جنین را فراهم می‌کند. به این برش در علم مامایی، اپیزیوتومی گفته می‌شود. در این مقاله قصد داریم تا با این برش وخطرات و عوارض احتمالی آن آشنا شده و در مورد نحوه ترمیم و مراقبت از زخم ناشی از آن صحبت کنیم.

   پرینه چیست و کجا قرار دارد؟

   آناتومی پرینه در اپیزیوتومی اهمیت زیادی دارد و ناحیه‌ای متشکل از ساختارها و بافت‌هاست که بین استخوان شرمگاهی و استخوان دنبالچه قرار دارد. پرینه در زیر دیافراگم لگن قرار دارد و شامل دهانه‌ها و عملکردهای اسفنکتر مجرای ادرار، واژن و مقعد می‌شود. بین دهانه واژن و مقعد، جسم پرینه‌ای قرار دارد که نقطه اتصال مرکزی برای لایه‌های سطحی و عمیق کف لگن است.

   در طول زایمان، لازم است این بافت‌های سطحی و عمیق انعطاف‌پذیری لازم برای کشش و عبور کودک از کانال زایمان را داشته باشند اما اگر این امر محقق نشود در برخی شرایط، اپیزیوتومی انجام می‌شود که پس از آن، روند بهبودی در این ناحیه ممکن است هفته‌ها طول بکشد. پرینه عملکردهای مهمی را ایفا می‌کند و به همین دلیل سالم و قوی بودن آن اهمیت زیادی دارد.

   اپیزیوتومی چیست؟

   اپیزیوتومی (Episiatomy)، یک برش جراحی کوچک است که در محل ورودی واژن یعنی بین واژن و مقعد ایجاد می‌گردد البته که در همه زایمان‌های واژینال این برش به صورت روتین و معمول انجام نمی‌شود. زیرا بر اساس توصیه سازمان بهداشت جهانی تنها در کمتر از 10 درصد از زایمان‌های طبیعی نیاز به این برش وجود داد.

   انواع اپیزیوتومی

   برش اپیزیوتومی، دارای شکلهای مختلفی چون اپیزیوتومی خط وسط، اپیزیوتومی میانی و غیره است، که نحوه انتخاب نوع برش در هر فرد، براساس شرایط بدنی مادر و مهارت پزشک یا ماما می‌تواند متفاوت باشد. در این میان اما نوع میانی اپیزیوتومی یا episiatomy mediolateral پرکاربردترین روش برای ایجاد برش اپیزیوتومی در خانم‌های ایرانی است.

   در چه مواقعی برش اپیزیوتومی انجام می‌شود؟

   • کم اکسیژن شدن جنین در زمان خروج از کانال زایمان
   • زایمان جنین‌های نارس
   • درشت بودن جنین
   • در شرایطی که نیاز به استفاده از ابزارهای زایمانی برای تولد جنین وجود دارد. منظور از ابزارهای زایمانی، فورسپس یا وکیوم است.
   • در مواردی که خطر آسیب شدید و پارگی وسیع در واژن و پرینه (ناحیه تناسلی) وجود دارد عموما به علت سرعت بالای زایمان.
   • همچنین زنانی که مادر یا خواهرشان در حین زایمان نیاز به برش اپیزواتومی داشتند با احتمال بیشتری نسب به زنان بدون این سابقه، در روند زایمان نیاز به اپی‎زیوتومی پیدا خواهند کرد.

   عوارض اپیزیوتومی

   • افزایش میزان از دست دادن خون
   • افزایش احتمال عفونت و چسبندگی
   • افزایش احتمال آسیب و پارگی واژن در زایمان‌های بعدی
   • افزایش اندازه پارگی و رسیدن آن تا مقعد و احتمال بروز خطر بی اختیاری مدفوع (ندرتا)
   • خطر بروز تنگی در ناحیه ورودی واژن یا سایر مشکلات آناتومیک (ندرتا)
   • به جا ماندن اسکار پوستی یا رد برش و تغییرات واژن بعد از زایمان
   • درد در هنگام ترمیم
   • درد در هنگام نزدیکی

   

   و اما؛

   آیا راهی برای پیشگیری از انجام اپیزیوتومی وجود دارد؟

   برخی مادران می‌پرسند آیا بخیه زدن در زایمان طبیعی درد دارد؟ و چگونه زایمان طبیعی بدون بخیه داشته باشیم. براساس شواهد انجام کارهای زیر سبب کاهش نیاز به استفاده از برش اپیزیوتومی میگردد، که عبارت‌اند از:

   • داشتن تغذیه خوب: در جنین‌های درشت شانس نیاز به اپیزیوتومی بیشتر از جنینهای با وزن عادی است و وزنگیری مناسب و زیاد چاق نشدن در طول بارداری از رشد بیش از حد جنین و تلاش برای زایمان یک جنین درشت جلوگیری میکند. البته در مواردی که جنین از 4/5 کیلوگرم درشت‌تر باشد، تولد به کمک سزارین انجام می‌شود. داشتن رژیم غذایی متنوع و مغذی از تمام گروه‌های غذایی و زیر نظر کارشناس تغذیه، به وزن‌گیری مناسب کمک شایانی می‌نماید.
   • ورزش کردن: انجام ورزش‌های تقویت‌کننده عضلات ناحیه کف لگن که اصطلاحا کگل نامیده میشوند منجر به افزایش مقاومت بافت مادر در مقابل فشار سر جنین می‌گردد. ورزش‌های کگل خود دارای انواع مختلفی هستند که در مجموع سبب ایجاد انقباضات ریتمیک در عضلات ناحیه تناسلی و اطراف واژن می‌شوند. همچنین انجام صحیح ماساژ پرینه نیز سبب آمادگی بیشتر بدن در مقابل فشار خروج خروج از ناحیه بدون روند جنین می‌گردد. نحوه صحیح این ورزش‌ها و ماساژ ناحیه در کلاس‌های آمادگی برای زایمان به صورت عملی به مادران آموزش داده می‌شود.
   • کنترل مناسب نحوه خروج جنین توسط ماما یا پزشک: در مرحله دوم زایمان یعنی زمانی که دهانه رحم به صورت کامل باز شد و جنین کم کم از دهانه رحم گذشت و در کانال زایمان قرار گرفت، مادر احساس فشار (زور زدن) می‌کند. نحوه صحیح زور زدن و استفاده از تکنیک تنفسی مناسب در این زمان و اجازه دادن به بدن مادر برای تطابق پیدا کردن با سر جنین، احتمال نیاز به اپیزیوتومی را کم می‌کند.
   • استفاده از کمپرس آب گرم؛ ایجاد گرما به کمک یک پارچه یا حوله گرم بر روی ناحیه تناسلی در هنگام مرحله دوم زایمان نیز روشی تاثیرگذار بر کاهش نیاز به برش اپیزیوتومی است.
   • قرار گرفتن مادر در حالت بدنی مناسب در زمان تولد جنین

   مدت زمان ترمیم جراحت ناشی از اپیزیوتومی چقدر است؟

   در ارتباط با مراقبت‌های لازم از بخیه زایمان طبیعی، در صورتی که عفونتی در محل جراحت رخ ندهد، عموما بخیه‌ها ظرف مدت یک هفته تا ده روز بعد از انجام اپیزیوتومی ترمیم پیدا کرده و جوش می‌خورند، اما طبیعی است که مادر تا 2-3 هفته بعد از زایمان کمی حس سوزش و ناراحتی را در ناحیه برش احساس کند و نشستن و راه رفتن برایش کمی سخت باشد.

   

   نحوه مراقبت از بخیه و زخم اپیزیوتومی

   • همیشه محل بخیه‌ها را خشک و تمیز نگه دارید.
   • در هر نوبت اجابت مزاج محل بخیه‌ها را فقط با آب ولرم به آرامی شستشو دهید.
   • پدهای بهداشتی را به محض خیس شدن تعویض نمایید و بیش از 3 ساعت از یک پد استفاده نکنید، همچنین از مصرف تامپون خودداری کنید.
   • حتما قبل و بعد از هر نوبت اجابت مزاج و تعویض پدها، دستهای خود را با آب و صابون بشویید.
   • از لباس زیر مناسب استفاده کنید. در این دوران به هیچ عنوان لباس زیر تنگ و غیر نخی (حتی گیاهی) نپوشید و لباس زیر خود را خشک نگه داشته و روزانه آن را عوض کنید.
   • از مصرف صابون، الکل، بتادین یا هر ماده دیگری جهت تمیز کردن‌ در محل زخم خودداری کنید.
   • روی بخیه‌ها ننشینید و از لمس یا خاراندن محل بخیه جداً پرهیز کنید.
   • از حمام کردن، شنا کردن و سایر فعالیت‌های غیر ضروری که باعث خیس شدن محل بخیه می‌شود تا زمانی که پزشک به شما اجازه نداده است خودداری نمایید. انجام ورزش‌هایی که باعث فشار به بخیه‌ها می‌شود را نیز تا بعد از ترمیم کامل زخم عقب بیاندازید.
   • مایعات زیاد بنوشید و از سبزیجات، میوه‌ها و نان‌های خروج از ناحیه بدون روند سبوس‌دار بیشتر استفاده کنید به علاوه از مصرف غذاهایی که باعث بروز یبوست‌ میشوند خودداری نمایید، زیرا یبوست داشتن و فشار آوردن به ناحیه مقعد و پرینه هنگام دفع، سبب باز شدن بخیه‌ها می‌گردد.
   • هر روز تا زمان ترمیم کامل ناحیه اپیزیوتومی، با استفاده از یک آینه محل بخیه‌ها را از لحاظ وجود علائم عفونت و بازشدگی بررسی کنید.

   همچنین در صورت بروز علائم زیر حتما به پزشک یا مامای خود مراجعه کنید:

   • درد شدید در محل بخیه‌ها
   • قرمزی، التهاب، بوی بد و ترشح زرد رنگ از محل بخیه‌ها
   • جوش نخوردن بخیه‌ها و یا باز شدن آن‌ها
   • مشکل در کنترل مدفوع
   • تب
   • وجود هر نوع نگرانی در زمینه زخم ناحیه واژن

   در انتها بر این نکته تاکید می‌کنیم که استفاده از برش اپیزیوتومی در تمامی زایمان‌های واژینال کاربرد روتینی ندارد، به علاوه با انجام ورزش‌ها و ماساژهای مخصوص در طول بارداری، داشتن تغذیه مناسب، عدم وزن‌گیری بیش از حد و مصرف کافی پروتئین و همچنین کنترل زایمان توسط ماما یا پزشک ماهر، احتمال نیاز به اپیزیوتومی به شدت کاهش می‌یابد.